Volgens Ironman Europe is de Ironman van Wales een bucketlist-wedstrijd voor elke triatleet. In het geval van Tineke van den Berg helemaal, want zij pakte dit weekend een tweede plaats in wat ondertussen te boek staat als de zwaarste wedstrijd binnen het Europese Ironman-circuit. Voor 3athlon.nl vertelt Tineke honderduit over haar wedstrijd, het gevoel om als 2de te lopen, de 4 seasons in one day in Wales en haar verdere plannen, waarbij de Trivio-atlete denkt over Kona hoewel kwalificatie geen echte must is…
“Ik vond de wedstrijd gaaf,” vertelt Tineke. “Ik zie altijd een beetje tegen het zwemmen op, het is niet mijn sterkste punt. Het was ook nog eens in zee met een watertemperatuur van 15 graden. De sfeer en omgeving tijdens de start maakten veel goed: door de kliffen rondom de baai waar we zwommen, had het publiek goed uitzicht en ondanks het vroege tijdstip zag het er zwart van de mensen!
Ongelooflijk ook hoe enthousiast het publiek is; de hele dag wordt iedereen luidkeels aangemoedigd. Het zwemmen was wel zwaar door de golven van ongeveer 2 meter hoog, waardoor je het gevoel had dat je maar een beetje omhoog en naar beneden aan het klotsen was. Voordeel was dat als je bovenop de golf lag, je goed zicht had op de boeien! Ondanks dat ik het pittig vond, ging het zwemmen best goed.
Extra schoenen nodig naar T1
Na het zwemmen moet je omhoog rennen van het strand naar transition, door het stadje, langs een enthousiaste menigte. Het is ongeveer een kilometer, dus een snelle eerste wisseltijd zit er niet in! Je hebt extra schoenen nodig voor deze run. Ik kwam geloof ik als 7e pro en als 22e vrouw op de fiets. In het begin vond ik het wel lastig om mezelf te pacen; het parcours bestaat volledig uit heuvels. Het is denk ik vergelijkbaar met Stein. De wegen zijn veelal smal en bochtig.
Ik vond het fietsparcours fantastisch, het is geen moment saai, je kunt meestal maar een paar meter voor je uit kijken. Je doet eerst een grote ronde van ongeveer 110 km, dan herhaal je het tweede deel van de eerste ronde. Ik wist niet precies hoe mijn benen waren; heb tot 2/3e van de eerste ronde conservatief gefietst. Ik haalde een aantal dames in, dat voelde goed! Totdat ik werd ingehaald door een pro dame, die Tine Holst uit Denemarken bleek te zijn.
In no time de mannen kwijt…
Eerst baalde ik ervan; toen dacht ik: ha mooi, je laat mij in je kaarten kijken zo, ik blijf lekker bij je, ik laat jou het tempo maar kiezen! Ik kon haar makkelijk bijhouden zonder te diep te hoeven gaan. Heb haar een paar keer weer ingehaald omdat ik het toch lullig vond om haar niet te laten weten dat ik er nog was, maar zij zette dan aan en ging weer voor me rijden. Prima dacht ik, jij je zin, bijt jij je tanden er maar op stuk om per se voor te blijven, ik houd je mooi in het zicht!
Op een gegeven moment had zich een heel groepje mannen gevormd bij ons, dat heel onrustig fietste. Inhalen en dan vlak voor je gaan rijden en tempo laten zakken, dat werk… Ik werd er helemaal kriegel van. Op km 90 ongeveer was ik het zat en ben ik voorop gaan fietsen en heb ik het tempo wat opgeschroefd. Ik kreeg de geest en voelde me sterk, vooral toen ik ze in no time allemaal kwijt was.
Boven voor je het weet
Het laatste deel van de ronde was een heerlijk lange afdaling, en daarna volgde de langste beklimming van de race, met een paar hele steile stukken erin. Op het steilste stuk (25%) leek het wel de Alpe d’Huez: beiderzijds op de weg uitzinnige supporters, waardoor er maar een smal strookje overblijft om te fietsen. Dit geeft zoveel energie dat je boven bent voor je het weet!
In het begin van het tweede rondje haalde ik een Britse pro-dame in. Hetzelfde herhaalde zich: ze wilde zich blijkbaar niet laten inhalen en haalde mij steeds weer in. Wat het nut daarvan is, ontgaat me. Het is veel energiezuiniger om gewoon mee te blijven fietsen. Ervoor, erachter, als je je concurrent in het oog houdt ,is het toch goed? Maar goed, na een kilometer of 20 zag ik tekenen van vermoeidheid (kun je perfect observeren van achteren), ze begon haar benen wat te rekken, van houding te veranderen. Mooi dacht ik, dan moet ik nu gaan. En ik ging en liet haar achter.
Vanaf ongeveer 150 km werd ik echter ook wat vermoeid; het euforische gevoel was er niet meer. Ik bleef echter hetzelfde tempo fietsen als de mannen om mij heen en werd niet ingehaald, en de wattages (kijk ik af en toe met een scheef oog op, vooral tijdens de klim) waren ook nog oke. Iets minder wel dan de eerste 150km maar het verschil was niet groot. “Niet forceren en dit tempo volhouden,” zei ik tegen mezelf. Ik zag wel wat tegen de lange klim op, maar eenmaal daar hielp het enthousiasme van het publiek me omhoog, en vergeleken met de Stelvio is het ook maar een hobbeltje, dus ik kwam makkelijk boven.
“Niks weggeven vandaag”
Daarna is het grotendeels downhill naar Tenby, en het fietsen zat erop! De Britse pro kwam vlak na mij in de wisselzone. Altijd afwachten hoe de benen voelen tijdens het lopen, maar overall voelde ik me nog heel goed. Ik had geen honger (tijdens eerdere races weleens wat te weinig gegeten), geen last van mijn maag en was tijdens het fietsen ergens heel diep gegaan. Toch vind ik de marathon dan altijd wel imponerend, zo aan het begin. Zo’n eind nog! Er kan nog van alles gebeuren! Maar ik weet uit eerdere races dat ik het kan, en ik zei tegen mezelf: “Je loopt tweede in IM Wales!! Vandaag is een goede dag, die moet je benutten! Je gaat niks weggeven vandaag!!” Gelukkig hoefde dat ook niet.
Ik zag al snel een paar dames niet al te ver achter me, maar ze kwamen niet dichterbij. Het voordeel van een heuvelachtig loopparcours is dat ik het in kleinere stukken kan opdelen. Niet iedereen is het met mij eens, geloof ik, maar ik vind dat naar beneden lopen nauwelijks energie kost, je laat je gewoon vallen. Er waren 4 looprondes; grofweg de helft omhoog en de helft naar beneden. Ik dacht dus steeds: als ik maar weer op het hoogste punt ben, is deze loopronde ook in the pocket!
Mannen met tutu’s
De laatste 1,5 km van elke ronde gaat dwars door het oude centrum van Tenby, een supermooi oud ommuurd stadje aan zee. Het was er stampvol met supporters; ik weet niet waar het idee: ‘stugge Engelsen’ vandaan komt, maar daar was niks van te merken! Koebellen, trommels, fluitjes, roze pruiken, mannen met tutu’s en alle kinderen willen handjeklap doen. Erg motiverend!
Gedurende de marathon merkte ik dat ik mijn tempo kon vasthouden, dat redelijk comfortabel voelde. De laatste ronde was ik even bang dat ik kramp zou krijgen op het steilste stuk, maar op een of andere manier heb ik dat nog nooit gehad dus ook nu niet. Pas halverwege het vierde rondje wist ik: dit hoef ik niet meer weg te geven! Ik sjees nog even naar beneden en vlieg door dat gezellige centrum, en dan ga ik als tweede over de finishlijn!”
4 seasons in one day
Wij wilden nog weten of de weersomstandigheden te vergelijken zijn met bijvoorbeeld Almere. Dat viel blijkbaar mee. “Over het weer: het kan hier echt 4 seasons in one day zijn. Het was wisselvalliger dan in Nederland, in die zin dat je bijna elke dag wel wat regen hebt, maar dezelfde dag dan ook wat zon. Voor raceday was veel regen voorspeld en ‘s ochtends miezerde het nog een beetje, maar verder hadden we veel geluk met veel zon. De temperatuur was prima, graad of 16, maar het water was wel wat aan de koude kant (doorzwemmen dus!).”
Met een tweede plaats in Tenby pakt Tineke flink wat punten voor de KPR, de Kona Pro Ranking voor 2016. Droomt ze stiekem al van deelname in Hawaii? “Wat kwalificatie voor Kona betreft, ik wilde het laten afhangen van hoe het ging. Het is geen absolute must voor mij, maar Hawaii zit wel in mijn achterhoofd. Omdat ik dit jaar twee hele triatlons wilde doen en IM Nice niet uitkwam, overweeg ik wel nog een late hele te gaan doen, misschien Maleisië,” aldus Tineke, voor wie het seizoen er dus nog niet opzit.
