Hij vertrouwde op zijn fietsbenen, wist dat hij zijn in de eerste tien kilometer hardlopen opgelopen achterstand van bijna anderhalve minuut nog wel zou goedmaken, sloeg inderdaad toe en pakte uiteindelijk de Europese titel Duathlon: Daan de Groot beleefde vandaag een perfecte race in Denemarken. ,,Ik verloor wel tijd in de afsluitende run, maar ik heb gewoon niet achterom gekeken. Ik wilde geen zwakte tonen. Pas in de laatste honderd meter kwam het besef dat ik Europees Kampioen ging worden. Ja, dat gevoel is onbeschrijfelijk.”

Na zijn winst bij Powerman Alsdorf, een paar weken terug, wist De Groot dat een Europese titel er vandaag best in zou zitten. Maar hij wist natuurlijk ook dat het niet makkelijk ging worden. ,,Ik had mazzel met het feit dat het fietsparcours zo zwaar was”, analyseert hij nauwelijks een half uur na zijn finish. ,,Daar kon ik het verschil maken. Het was niet de vraag of ik het gat naar de kopgroep dicht zou rijden, maar na hoeveel kilometer dat zou gebeuren. Gelukkig lukte dat al binnen twintig kilometer. Als dat veel later was gebeurd, was ik kansloos geweest.”

In die kopgroep reed namelijk ook de Belg Jan Petralia, de uiteindelijke nummer twee. ,,Als ik met hem naar de wisselzone zou rijden, zou hij het op het lopen winnen. Ik moest dus eerder ingrijpen.” Dat deed De Groot dan ook door ruim voor het einde van het fietsen een versnelling te plaatsen. ,,Niemand kon volgen en uiteindelijk reed ik alleen naar de wissel.”

Daar was het gewoon volle bak hardlopen en blijven pushen. ,,De bondscoach riep nog wel allerlei dingen en ik had al snel in de gaten dat ik tijd verloor op Petralia. Ik was er niet gerust op. Zeker niet omdat er behoorlijk wat klimmetjes in het loopparcours zaten en ik omhoog ontzettend langzaam ging. Echt, zo langzaam dat ik gewoon dacht dat ik op deze manier nooit voorop kon blijven lopen.”

De Groot was echter ook nuchter genoeg om te begrijpen dat ook zijn achtervolgers hier veel snelheid zouden verliezen en bleef daardoor goed zijn eigen race lopen. ,,Ik kon niet harder, maar zakte ook niet in. Omhoog was ik keihard aan het werken en liep ik waarschijnlijk lelijker dan ooit, maar naar beneden liet ik me ‘rollen’ en probeerde ik me op te laden voor de volgende klim.”

Achterom kijken deed De Groot dus niet, maar hij kon de hete adem van de naderende Petralia haast voelen. ,,Pas in de allerlaatste bocht heb ik omgekeken en zag ik dat ik het ging halen. Ik heb hier zo hard voor getraind, dus dit gevoel is echt onbeschrijfelijk. Vanavond ga ik met het prijzengeld lekker uit eten, denk ik.”