,,Ongelooflijk trots en ongelooflijk gesloopt.” Dat zijn de woorden die Joeval Benjamins gebruikt terwijl hij op de bank bijkomt van zijn allereerste en allerlaatste hele triathlon. ,,De trots overheerst, maar ik heb vannacht wel heel onrustig geslapen. Een paar keer moest ik naar de wc en dan kwam ik een beetje koortsachtig en trillend terug.” Alsof de uitdaging al niet groot genoeg was, raasde een storm over Ameland en kwam Benjamins na vier kilometer fietsen ten val. ,,Dat had ik echt nog nooit gehad. Ik gleed over een drempel en toen had ik een dikke heup. Ik wist meteen dat ik er later last van zou krijgen, maar dat ik het wel zou halen.” 

De meeste wielrenners die op zaterdagochtend naar buiten keken trokken de conclusie dat het een perfecte dag was om binnen te blijven. ,,Ik moest denken aan een liedje van Ironic van Alanis Morissette; dat je dan één keer in je leven een Full Distance doet – op 4 juli, in de zomer– en dat je met zo’n storm te maken krijgt.” Het is als regen op je trouwdag, zoals Morissette zingt. Het was geen trouwdag, maar wel een dag die Benjamins in principe niet opnieuw verwacht te beleven. Zo dacht de voormalig basketballer er vrijdag nog over althans. Of hij van gedachten veranderd is? ,,Nee, dit was het echt. Ik vond het helemaal goed zo.” 

Zwemmen: ‘Het voelde als een judo of worstelgevecht’

Het begon allemaal met een ruige zee. Maar dat mocht de pret niet drukken. ,,Ik zwom 49 min – bijna een prof tijd – met de stroom mee. 3500 meter lang waren er alleen maar hoge golven. Als je dat water zag, zou je denken ‘hier wil ik niet zwemmen’. Het voelde als een judo of worstelgevecht. Navigeren was moeilijk met de hoge golven en degene die mij coördineerde had er ook slecht van geslapen en was heel zenuwachtig.” Maar dat kwam gelukkig goed: ,,Het laatste stuk wist ik dat het meeviel. De kant stond helemaal vol. Het voelde heel goed, maar ik was ergens wel bang dat ik zeeziek werd en kotsmisselijk op de fiets zou zitten. Maar dat gevoel trok weg toen het water weer glad was.” 

‘Ik wist niet hoe ik er mentaal doorheen moest komen’

,,Iedere wielrenner die die dag de deur uitging voor een rit, zou zijn omgekeerd en terug naar huis gegaan.” Er waren stukken waarop Benjamins de wind mee had, maar dat maakte de stukken waarop hij vol tegen de wind in moest knokken niet goed. ,,Er was een stuk van vier kilometer in de polder dat helemaal onbeschermd was en ik wist niet hoe ik er mentaal doorheen moest komen. Ik heb gezongen, mezelf lekker eten beloofd, maar elk rondje (Benjamins fietste zes rondjes, red.) was ik weer bezig met dat stuk. Op een gegeven moment trapte ik negentien kilometer per uur; daar wordt geen triatleet die hard heeft getraind blij van. En er kwam nog een marathon aan.” Benjamins werkte het fietsonderdeel uiteindelijk af in een tijd van 6:04 uur. 

Op de marathon kon hij rekenen op een hoop support. ,,Op de meest onvoorspelbare plekken stonden nog mensen in ponchos weg te waaien en me aan te moedigen”, lacht Benjamins. ,,Het lopen leek wel een soort Forrest Gump, steeds meer mensen gingen meelopen tot uiteindelijk wel 20 tot 30 mensen bij mij liepen. Als een windscherm om mij heen. Dat was heel bijzonder.” 

Support van Arjen Robben: ‘Dan stop je niet, dat is zo’n sportheld’

Tussen al deze supporters verscheen een bekend gezicht. Niemand minder dan Arjen Robben vergezelde Benjamins: ,,Ik heb hem vorig jaar zwemtraining gegeven toen hij voor het goede doel ging zwemmen. Ik wist dat hij de marathon van Rotterdam zou lopen met Erben Wennemars, maar dat ging niet door. Ik heb voorgesteld dat hij hier mee kon lopen. Hij wilde onder de drie uur lopen. En hij loopt ook heel goed – het is een echte sportman – maar hij is recent verhuisd en weer bij FC Groningen gaan voetballen.” Helemaal klaar voor een marathon was Robben daarom niet, maar hij liep alsnog twee van de zes rondes mee: ,,Het is heel tof als Arjen Robben dan zegt ‘kom op Joef, laatste stukje’. Dan stop je niet. Dat is zo’n sportheld.” 

‘Ik had mijn moeder beloofd dat ik niet knock out zou gaan’

Met een kilometer te gaan tot de finish, kreeg Benjamins het ondanks zijn geweldige supportcrew, toch nog even heel moeilijk. ,,Ik werd licht in mijn hoofd en ik had mijn moeder beloofd dat ik niet knock out zou gaan. Ik moest kokhalzen en iedereen werd even stil en bang. Het voelde alsof ik om zou vallen als ik weer ging lopen.” Cola blijkt maar weer eens wonderen te kunnen verrichten: ,,Ik trok dankzij wat Cola weer bij en kon wat joggen.” Na 4:23 uur lopen, kwam de streep dan eindelijk in beeld: ,,Met dertig man om mij heen en keiharde muziek. Het was onbeschrijflijk.” 

‘Het heeft mij gesterkt’

Met zijn grote uitdaging zamelde Benjamins – die zijn vader aan slokdarmkanker verloor – tot nu toe bijna 12.000 euro in voor het UMCG Kanker Researchfonds. ,, De emoties vlogen in het rond. Moeilijk heb ik het er niet mee gehad, het heeft mij juist gesterkt. Stukken waarop het zwaar was had ik twee gedachten. Ik heb niet voor niks een jaar afgezien en daarnaast dacht ik aan mijn vader en aan al die mensen die gedoneerd hebben en hun verhalen. Het heeft mij echt geholpen.” 

11:30 uur

Benjamins moest al snel in de ‘wedstrijd’ accepteren dat een tijd onder de elf uur – zoals hij stiekem hoopte – er niet in zou zitten. ,,Ik ben heel erg tevreden. Ik voelde mij hartstikke fit en onder normale omstandigheden had ik denk ik onder de elf uur kunnen finishen, maar nu ging dat gewoon niet.