Toegegeven, Anne Haug en Laura Philipp waren afgelopen zondag echt een stukje sterker dan Els Visser – en dat weet de Nederlandse topatlete zelf ook – maar minstens zo duidelijk is het dat Visser zich de afgelopen jaren heeft ontpopt tot een veel meer dan alleen talentvolle atlete. Els Visser behoort tot de wereldtop, heeft zich definitief bij de beste atletes ter wereld gevestigd en mag zich sinds afgelopen weekend ook de snelste Nederlandse Long Distance triatlete ooit noemen.

Makkelijk was die weg naar de top niet altijd en zeker in haar eerste jaren als profatlete leek het er niet altijd op dat Visser de absolute top zou halen. Ze won dan wel Ironman Maastricht, maar aan die overwinning ging natuurlijk wel een opmerkelijke rechtszaak vooraf en die situatie hielp niet per se mee aan de beeldvorming van veel volgers van de sport. Het enige wat Visser vanaf dat moment kon doen was haar benen nóg meer laten spreken en internationale overwinningen binnenslepen.

Maar, dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Visser reisde de hele wereld over, trainde onder andere in Nederland, Australië en Zwitserland, maar bleef zich bovenal ieder seizoen verbeteren. Ieder jaar werd ze steeds een beetje sterker en wist ze zichzelf te harden: zowel fysiek als mentaal. Visser is een trainingsbeest die de lange, zware trainingen niet schuwt, zowel outdoor als indoor. En ondertussen draaide de marketingmachine rondom de topatlete lekker door, met onder andere een zelf uitgebracht boek en verschillende media-optredens rondom het bootongeluk dat ze meemaakte, al jaren voordat ze definitief zou doorbreken als topatlete. De naamsbekendheid van Visser werd groter en groter.

Toch bleven de échte topprestaties aanvankelijk uit. In 2019 werd Visser bijvoorbeeld zestiende bij het WK Ironman op Hawaii en volgden meerdere Challenge en Ironman-races waar ze net buiten het podium viel of nog wat meer van achteren finishte. Stuk voor stuk waren het geen slechte prestaties, integendeel, maar het waren ook geen resultaten die zorgden voor een definitieve doorbraak. Met andere woorden: in die tijd keken de échte wereldtoppers nog niet naar haar om.

Vanaf 2023 ging het echter ineens ontzettend hard. De zware trainingen begonnen zich toen écht uit te betalen en vooral de standvastigheid van Visser, die nooit opgaf en altijd doorging, werd beloond. Dat jaar begon met een tweede plaats bij Challenge Wanaka en daarna een prachtige overwinning bij Ironman Nieuw-Zeeland. Mindere prestaties waren er ook, want bij de PTO European Open kwam Visser er bijvoorbeeld niet aan te pas en werd ze laatste, maar zelfs toen bleef Visser gebrand om door te gaan. Niet veel later betaalde dat zich alweer uit in een mooie derde plaats bij Challenge London, slechts een maand voordat ze écht bij de wereldtop aanklopte met haar overwinning van het Europees Kampioenschap Long Distance bij Challenge Almere-Amsterdam.

Weer een maand later werd Visser vijftiende bij het WK Ironman op Kona en vestigde ze de aandacht op zichzelf met een meer dan indrukwekkende inhaalmove, die overal ter wereld werd opgepikt. 2023 werd vervolgens afgesloten met een geweldige overwinning bij Challenge Canberra, waar ze Fenella Langridge klopte in de laatste kilometers. Bij de overgang van 2023 naar 2024 was Visser definitief een gevestigde naam. En niet geheel verrassend werd ze ook uitgeroepen tot 3athlon.nl atlete van het jaar.

2024 werd afgetrapt met een mooie overwinning bij Challenge Wanaka en daarna een tweede plaats bij Ironman Nieuw-Zeeland, maar de échte doorbraak – in ieder geval de doorbraak waardoor ineens de hele wereld naar haar keek – kwam na haar derde plaats bij de T100 Singapore. In combinatie met alle prestaties die ze in de jaren daarvoor had geleverd, zorgde deze podiumplaats ervoor dat echt niemand niet meer wist wie de Nederlandse atlete is.

Overwinningen bij Ironman 70.3 Lapu-Lapu en Challenge Taiwan volgden en daarna ook een – misschien ietwat teleurstellende – vijfde plaats bij The Championship. Een lekke band bij Ironman Hamburg zorgde ervoor dat Visser niet verder kwam dan een – nog steeds sterke – vierde plaats.

En toen werd het 7 juli en stond Els Visser aan de start van Challenge Roth. Ze werd er derde en verpulverde het Nederlands record. De rest is geschiedenis.